W roku 1815, po śmierci hrabiego von Redena majątek w Bukowcu przejęła jego żona, Juliana Fryderyka von Reden. Do Bukowca przybyła ona w 1802 roku jako 28- letnia kobieta i tu spędziła całe swoje długie życie, niezwykle rzadko opuszczając ukochane przez siebie miejsce, była ona czynna i pomocna na wielu polach: jako żona, gospodyni majątku, opiekunka gminy i prezeska Towarzystwa Biblijnego. Dlatego też król Fryderyk Wilchelm III odznaczył ją orderem Luizy. Ona też sprowadziła do sąsiednich Mysłakowic eskulantów z Tyrolu, którzy założyli tam osadę Zillertal. Była także inicjatorką przeniesienia z Norwegii do Karpacza kościółka Wang. W tym czasie wieś liczyła 119 domów, 2 folwarki, 2 szkoły (katolicka z jednym nauczycielem i ewangelicka z dwoma nauczycielami, obsługującymi również Kostrzycę), ponadto dwa młyny wodne, cegielnia, sławny browar i serowarnia, w której produkowano sery szwajcarskie. Do majątku należały 54 stawy, w których hodowano karpie. W 1840 roku Bukowiec liczył 119 domów, pałac, 4 folwarki, dwa kościoły (ewangelicki i katolicki), 2 młyny wodne, 3 ogrody, cegielnię, gorzelnię, browar, serowarnię. Wśród mieszkańców było m. in. 20 rzemieślników i 7 handlarzy. Hrabina zmarła 14 maja 1854 roku i pochowana została u boku męża w krypcie opactwa. Ponieważ nie posiadała dzieci, dobra w Bukowcu 7 września 1855 roku odziedziczyła jej bratanica Maria Karolina von Riedesel zu Eisenbach, która poślubiła królewsko-bawarskiego urzędnika, dr praw Hermana von Rotenhan. 28 marca 1863 roku ustanowiła ona w Bukowcu Fideikommiss, przekazując jednocześnie majątek swemu synowi Hermannowi Wolfgangowi von Rotenhanowi. Zarządzał on posiadłością prawdopodobnie do schyłku XIX wieku. Po jego śmierci dobra odziedziczył syn Fryderyk, w którego rękach pozostały do końca II wojny światowej. Dobra obejmowały 2538 morgów i przynosiły rocznie 2683 talary dochodu. O początku XIX wieku rezydencja w Bukowcu cieszyła się znaczną popularnością, jej szczegółowe opisy zawierały wszystkie przewodniki. Wieś uchodziła za letnisko. Polecano miejscowe gospody przede wszystkim browar i karczmę sądową. W końcu XIX wieku Bukowiec był już oficjalnym letniskiem. W okresie międzywojennym były tu 3 gospody i 4 pensjonaty, mające łącznie ponad 70 miejsc noclegowych. Staw Kąpielnik służył jako kąpielisko. W czasie II wojny światowej we wsi i w pobliskich kamieniołomach pracowali więźniowie z filii obozu koncentracyjnego Gross-Rosen. Po wojnie pałac został rozszabrowany, ale budynki ocalały. Początkowo przez kilka lat nad stawem działała stacja rybacka Uniwersytetu Wrocławskiego, a w pałacu mieścił się dom wczasowy Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej. Pielęgnowany jedynie w najbliższym otoczeniu pałacu, park uległ z czasem zaniedbaniu, a znajdujące się na jego terenie budowle ogrodowe popadły w ruinę lub zostały całkowicie zniszczone. W latach 70. znajdowała się tutaj Szkoła Rolnicza następnie Wojewódzki Ośrodek Postępu Rolniczego, Ośrodek Doradztwa Rolniczego, Karkonoski Uniwersytet Ludowy.